Dat sniet siet een por Stünnen,
de Punsch steiht op‘n Herd.
Un ik kiek mit di tosamen
ut‘ Finster in de Feern.
De Amseln hüppt mit lütten Sprüngen dör den Snee
un se sökt lange Tiet na wat to freten.
Wi kiekt jümmer wieder de Amseln to
un dor brennt een Füer in‘n Kamin.
De Welt süht so kloor ut as Glas dat blots deit
un se klingt as de Winter dat sülvst deit.
Een lichte Wind fegt den Snee vun de Telgens.
Dat is een wohrhaftige Momang.
Un ik glööv, ik kunn di noch so veel vertellen,
man dat swiggt sik so goot in disse Tiet.
Dat swiggt sik so goot in de Wintertiet.
Nu drinkt wi den Punsch un luustert na de Roh.
De Gedanken drievt eenfach so dorhen.
Se hangt an den witten Snee, fallt langsom, fallt lies,
un leggt sik so bilütten op de Eer.